Βιογραφικό

Κωστίκας Κωνσταντινίδης

Ο Κωστίκας Κωνσταντινίδης, με ρίζες από την Τραπεζούντα, γεννήθηκε το 1921 στη Ρωσία, πέμπτο παιδί του Νικολάου και της Ευδοξίας. Η μουσική έρεε στο αίμα του από μικρή ηλικία, καθώς ο θείος του, ο γνωστός λυράρης Ανδρέας —ο επονομαζόμενος Χατσανδρέας— υπήρξε ο πρώτος του δάσκαλος. Υπό την καθοδήγηση του θείου του, ο Κωστίκας μυήθηκε στον κόσμο της λύρας σε ηλικία μόλις οκτώ ετών, αποκαλύπτοντας από νωρίς το ξεχωριστό του ταλέντο. Το 1939, η οικογένεια Κωνσταντινίδη εγκατέλειψε τη Ρωσία και εγκαταστάθηκε αρχικά στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης, για να μεταβεί προσωρινά στην Αθήνα και να εγκατασταθεί τελικά, το 1941, στον Καταχά της Κατερίνης. Ο Κωστίκας, ήδη καταξιωμένος λυράρης, μετέφερε μαζί του την εμπειρία και το ήθος μιας γενιάς που διατηρούσε ζωντανή την ποντιακή μουσική παράδοση. Το 1953 παντρεύτηκε την Ευφροσύνη Παπουλίδου και το ζευγάρι εγκαταστάθηκε στη Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης, όπου και ξεκίνησε ουσιαστικά η πιο αναγνωρίσιμη φάση της καλλιτεχνικής του πορείας. Όπως αναφέρει ο γιος του, Νίκος, η σταδιοδρομία του πατέρα του ξεκίνησε από τον Σύλλογο Ποντίων Προσφύγων εκ Ρωσίας, που είχε την έδρα του στα Ελευθέρια (Χαρμάγκιοϊ). Εκεί, πρωταγωνιστούσε κάθε Πάσχα στο τριήμερο γλέντι του συλλόγου, το οποίο προσείλκυε κόσμο από κάθε γωνιά της γης. Η αναγνώρισή του συνεχίστηκε με τη συμμετοχή του στον κρατικό ραδιοφωνικό σταθμό της ΕΡΤ, ενώ για οκτώ συνεχή χρόνια συμμετείχε στη ραδιοφωνική εκπομπή της Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης. Εκεί γνώρισε και τον θρυλικό Γώγο, με τον οποίο συνεργάστηκαν σε εκπομπές και σε διάφορα νυχτερινά κέντρα της πόλης, όπως ο «Πρόσφυγας» και η «Μπουάτ». Για μεγάλο διάστημα υπήρξε ο βασικός λυράρης των χορευτικών τμημάτων, του θεάτρου και των ραδιοφωνικών παραγωγών της Ευξείνου Λέσχης, ενώ συνεργάστηκε και με το Σωματείο Παναγία Σουμελά. Στη μακρά του πορεία συνεργάστηκε με κορυφαία ονόματα του ποντιακού τραγουδιού, όπως τον Χρύσανθο Θεοδωρίδη, τον Γιώργο Εμμανουηλίδη, τον Γιώργο Ακριτίδη, τον Γιώργο Κουσίδη, τον Γιώργο Νικολαΐδη και τον Στάθη Νικολαΐδη. Ο γιος του θυμάται έντονα ένα περιστατικό: μια Κυριακή που γύρισε ο πατέρας του στο σπίτι άρρωστος. Ξεκουράστηκε, αλλά την επόμενη μέρα κάποιοι φίλοι τον ξύπνησαν για να πάνε σε ένα γλέντι. Έφυγε μαζί τους και επέστρεψε τέσσερις ημέρες μετά, υγιής και ανανεωμένος — αυτό ήταν το γιατρικό του: η μουσική, η παρέα, η αγάπη του για το ποντιακό γλέντι. Ο Κωστίκας Κωνσταντινίδης υπήρξε άνθρωπος της ουσίας, χαμηλών τόνων και με σεβασμό στην παράδοση. Δεν ασκούσε ποτέ κριτική σε συναδέλφους και δεν δίσταζε να παραδεχτεί την αξία ακόμα και νεότερων τραγουδιών, εφόσον διατηρούσαν τη ρίζα της παράδοσης. Η νεολαία τον αγαπούσε ιδιαίτερα, και εκείνος είχε τη σπάνια ικανότητα να γίνεται «νέος με τους νέους». Πέρα από την ενασχόλησή του με τη λύρα, υπήρξε και εξαιρετικός ζωγράφος — μια ακόμα πτυχή της πολυτάλαντης προσωπικότητάς του. Ήταν, με λίγα λόγια, καλλιτέχνης σε όλο το φάσμα της ζωής του. Απεβίωσε την 12η Ιανουαρίου του 2002.