Έναν υείαν ας σον Θεόν

Πουλί μ’, έχασα την υεία μ’
κι εγώ τρώγω την καρδία μ’
Ντό έ͜εις, πουλί μ’, και πονείς
και το ψ̌όπο μ’ τυραννί͜εις;

Εσέν, πουλί μ’, αγαπώ,
για τ’ εσέν κι εγώ πονώ⇋

Εγώ κλαίω για τ’ ατέν
κι ατέ πονεί για τ’ εμέν
Το καρδόπο μ’ φτιλακίζ’
και η ψ̌η μ’ απέσ’ βρουλίζ’

Τ’ αρνί μ’ ’κι ’ίνεται καλά
κι εγώ ’φτάω παλαλά⇋

Δύο καρδόπα χτυπούν,
δύο ψ̌όπα κλαίν’, πονούν
Πικρά δάκρυ͜α ’κχ̌ύουνταν
κι ας σα πόνι͜α λύουνταν

Παρακαλώ ους να μερών’
έναν υεία ας σο Θεόν⇋