Αροθυμώ τον τόπο μ’

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Κωστίκας Κωνσταντινίδης, Χρήστος Παπαδόπουλος

Σ’ έρημα τα ξένα
τα καταραμένα
’πέρασαν τα χρόνα̤ μ’
κι εγέρασα
Αροθυμώ τον τόπο μ’,
καίετ’ το καρδόπο μ’
Έφαγα το ψ̌όπο μ’
και ερρώστεσα

Έχασα την υεία μ’,
πονεί η καρδία μ’,
’δέβανε τα χρόνα̤
και εβάρυνα
Την ψ̌η μ’ τυρα̤ννίζω,
θέλω να γυρίζω
εκεί π’ εγεννέθα
και ετράνυνα

Ατό η ξενιτεία
έφαεν παιδία
και άμον το Χάρον
ψ̌ήα κουβαλεί
Άλλ’ πάν’ και γυρίζ’νε
κι άλλ’ ψ̌ήα κλαινίζ’νε
Πάν’ κι άλλο ’κι κλώσκουν
κι απομέν’νε εκεί

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
απομέν’νε	απομένουν
αροθυμώ	νοσταλγώ
γυρίζ’νε	γυρίζουν
’δέβανε	(για τόπο) πέρασαν, διέσχισαν (για χρόνο) πέρασαν	διαβαίνω
εγεννέθα	γεννήθηκα
εγέρασα	γέρασα
ερρώστεσα	αρρώστησα
ετράνυνα	μεγάλωσα, ανέθρεψα	τρανόω-ῶ
έφαεν	έφαγε
καρδόπο	καρδούλα
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κλαινίζ’νε	στενοχωρούν, κάνουν κάποιον να κλάψει
κλώσκουν	γυρίζουν, επιστρέφουν
παιδία	παιδιά
τυρα̤ννίζω	τυραννάω, ταλαιπωρώ
υεία	υγεία
χρόνα̤	χρόνια
ψ̌η	ψυχή
ψ̌ήα	ψυχές, η περιοχή του στέρνου, τα εσώψυχα
ψ̌όπο	ψυχούλα