Βέχω, βέχω

Τη νύχταν όνταν τραγωδώ,
αρνόπο μ’, πώς κοιμάσαι;
’Κι λες «γεργάνι μ’ άκλερον,
από ’πάν’ ι-μ’ να χάσαι»;

Βέχω, βέχω, ξεροβέχω,
κείμαι κα’ τ’ αρνόπο μ’ ’κ’ έχω
και -ν- ας σ’ ομματί’ μ’ τα δα̤κρόπα
το μαξιλάρι μ’ βρέχω

Τη νύχταν όνταν τραγωδώ
[και -ν] εγώ το παλληκάρι
σ’κώσον και σύρον το γεργάν’,
τσέρτσον το μαξιλάρι

Βέχω, βέχω, ξεροβέχω,
κείμαι κα’ τ’ αρνόπο μ’ ’κ’ έχω
και -ν- ας σ’ ομματί’ μ’ τα δα̤κρόπα
το μαξιλάρι μ’ βρέχω

Τη νύχταν όνταν τραγωδώ
αφκά σο παραθύρι σ’,
αρνόπο μ’, γιάμ’ ακούγ’νε με
η μάνα σ’ και -ν- ο κύρη σ’;

Βέχω, βέχω, ξεροβέχω,
κείμαι κα’ τ’ αρνόπο μ’ ’κ’ έχω
και -ν- ας σ’ ομματί’ μ’ τα δα̤κρόπα
το μαξιλάρι μ’ βρέχω