Μίαν είν’ τα νεότητα

Άνθι͜α είν’ τα νεότητα
την άνοιξην π’ ανθίζ’νε
Άμον παρχαρολούλουδα
ατά ντο σκουντουλίζ’νε

Αέτσ’ είν’ τα νεότητα,
ατά όλ’ αγαπούνε
Άμον πουλόπα τ’ ουρανού
ντο γλυκοκελαηδούνε

Τα κάλλι͜α σα νεότητα
κι ούλι͜α τα εμορφάδας
Τ’ εγκάλι͜ας, τα φιλέματα
και ούλια τα νοστιμάδας

Μίαν είν’ τα νεότητα
και τ’ έμορφα τα κάλλι͜α
Σ’ ατά τα χρόνι͜α ιεύ’νε
το φίλεμαν κι αγκάλι͜α

Γλυκέα τα νεότητα
κι ατά τ’ έμορφα χρόνι͜α
Δι͜αβαίν’νε, φεύ’νε, ’κ’ εγροικάς
και -ν- αρχινούν τα πόνι͜α

Νέοι, για τ’ εσάς έν’ η χαρά
κι η ζωή χωρία πόνι͜α
Τερέστεν πως θα χ̌αίρουστουν
ατά τ’ έμορφα χρόνι͜α