Ξανθόν κορίτσ’ εγάπεσα

Ξανθόν κορίτσ’ εγάπεσα,
ξανθά είν’ τα μαλλία τ’ς
Μαργαριτάρ’ το ψ̌όπον ατ’ς,
χρυσόν έν’ η καρδία τ’ς

Ατέ έν’ τ’ εμόν η εγάπ’,
τ’ εμόν το σ̌ολικόπον
Νύφεν αν θέλ’ στολίζ’ ατεν,
φέρ’ ατεν σ’ οσπιτόπο μ’

Ξανθόν, μικρόν και τσ̌ιτσ̌εκλίν
άμον την πεταλούδαν
Ατέ θα φέρ’ με το βοτάν’
για τη σεβντάς τη βρούλαν

Σ’ ανθισμένον το καρδόπο μ’
έλα χτίσον φωλέαν
Και λάρωσον ντ’ έχω σην ψ̌η μ’
τη σεβντάς μαχ̌αιρέαν

Εκόνεψεν απέσ’ σην ψ̌η μ’
κι ο πόνο μ’ ελαρώθεν
Ατό το ξανθόν το κορίτσ’
εμέν εστεφανώθεν

Ζευγαρωμένα χ̌αίρουμες
με τη χαράν, το γέλος
Θα ζούμε πάντα αγαπημέν’
ως τη ζωής το τέλος