Η ζωή μ’

Ζωή μ’, τα πόνι͜α σ’ είν’ πολλά,
τα χαράς είν’ ολίγα
Τα μαχ̌αιρέας ντ’ έφαγα
εφτάν’, ετυραννίγα
[Ντό, ντό, κι αμ’ ντό;]
εφτάν’, ετυραννίγα

Ζωή μ’, ας έξερα γιατί
’κι λιγοστεύ’ς τα πόνι͜α μ’
και περισσεύ’ς τα βάσανα μ’
και καταστρέφ’ς τα χρόνι͜α μ’;
[Ντό, ντό, κι αμ’ ντό;]
και καταστρέφ’ς τα χρόνι͜α μ’;

Ζωή τ’ εμόν χαΐναινα
πίκρας γιατί ποτί͜εις με;
Χωρίς πόνι͜α και βάσανα
καμίαν πώς ’κι αφήντς με!
[Ντό, ντό, κι αμ’ ντό;]
καμίαν πώς ’κι αφήντς με!

Ζωή μ’, ντ’ εποίκα σε -ν- εγώ
κι ακόμαν τυραννί͜εις με -ν;
Το πονεμένον το ψ̌όπο μ’
θα εβγαίν’ και ’κι πονείς με -ν
[Ντό, ντό, κι αμ’ ντό;]
θα εβγαίν’ και ’κι πονείς με -ν