Τ’ εσόν η σεβτά

Τ’ εσόν η σεβτά, πουλί μ’
καρφωμένον έν’ σην ψ̌η μ’
Ένοιξες γεράν βαθύν
υποφέρω σην ζωή μ’

Καίουμαι, καίουμαι,
καίουμαι, πουλόπο μου,
Πονεί το καρδόπο μου,
λύεται το ψ̌όπο μου

Θα παίρω το μονοπάτ’,
θα βγαίνω σο σταυροστράτ’
Σο πουλόπο μ’ θα πάω
’κι ξέρω ντό θα ’φτάω

Καίουμαι, καίουμαι,
καίουμαι, πουλόπο μου,
Πονεί το καρδόπο μου,
λύεται το ψ̌όπο μου

Καίουμαι, πονεί η ψ̌η μ’
κι εγώ ’κ’ είδα το πουλί μ’
Καίουμαι, καίουμαι
και -ν- ο Χάρον εύρε με

Καίουμαι, καίουμαι,
καίουμαι, πουλόπο μου,
Πονεί το καρδόπο μου,
λύεται το ψ̌όπο μου