Βιογραφικό

Πόλιος Παπαγιαννίδης

Ο Πολυχρόνης Παπαγιαννίδης, γνωστός ως Πόλιος, γεννήθηκε στις 27 Μαρτίου 1956 στον Κεχρόκαμπο Καβάλας. Υπήρξε τραγουδιστής, οργανοπαίκτης και συνθέτης-στιχουργός, ένας από τους αυθεντικότερους και πλέον καταξιωμένους εκφραστές της ποντιακής μουσικής παράδοσης. Η φωνή του, με το μοναδικό της ηχόχρωμα και τη σπάνια χροιά, άγγιξε γενιές Ποντίων και αποτέλεσε σημείο αναφοράς για τη μουσική κληρονομιά του Πόντου στην οποία αφιερώθηκε ολοκληρωτικά από μικρή ηλικία. Τα πρώτα του βήματα στο τραγούδι τα έκανε δίπλα στον Κυριάκο Ιωακειμίδη, ενώ στη μακρόχρονη πορεία του συνεργάστηκε με πληθώρα σημαντικών Ποντίων καλλιτεχνών. Εκτός όμως από σπουδαίος τραγουδιστής, ο Πόλιος Παπαγιαννίδης ήταν και εξαίρετος οργανοπαίκτης αλλά και οργανοποιός. Έπαιζε αγγείο (τουλούμ’), φλογέρα και ζουρνά, ακολουθώντας τα βήματα του πατέρα του, Ιωάννη Παπαγιαννίδη, ο οποίος καταγόταν από το χωριό Κοσμά της Ματσούκας και ήταν γνωστός δεξιοτέχνης του αγγείου. Ο Πόλιος διδάχθηκε από τον ίδιο και συνέχισε την παράδοση με αφοσίωση. Το 1991 ηχογράφησε τον πρώτο του δίσκο με τίτλο «Ο Σιμούλτς και ο Πόλιον» σε συνεργασία με τον αείμνηστο Γιώργο Αμαραντίδη, ο οποίος γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Η συνεργασία αυτή συνεχίστηκε με έναν ακόμη δίσκο, «Ο Σιμούλτς και ο Πόλιον μίαν κι άλλο». Ακολούθησε και τρίτη δισκογραφική δουλειά με τον Αδάμ Αποστολίδη, με τίτλο «Ση παρχαρί’ σο δρόμον». Το 1992, κατέβηκε στην Αθήνα και ξεκίνησε τις εμφανίσεις του στο ποντιακό κέντρο «Κορτσόπον», όπου παρέμεινε για δύο περιόδους (1992-1997 και 1998-2000). Οι ζωντανές του εμφανίσεις ήταν πάντα ξεχωριστές, γεμάτες ψυχή και αυθεντικότητα, διασκεδάζοντας αμέτρητους Πόντιους τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, σε πανηγύρια, εκδηλώσεις και γιορτές συλλόγων. Πέρα από τη μουσική, το 1989 κατέγραψε και μία συμμετοχή ως ερασιτέχνης ηθοποιός στην ποντιακή κωμωδία-τηλεταινία «Εύραμε γαμπρόν για την Ανάσταν», η οποία γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στον Κεχρόκαμπο Καβάλας σε σκηνοθεσία και σενάριο της Ανθούλας Παλαιστή. Ο Πόλιος Παπαγιαννίδης έφυγε από τη ζωή στις 14 Μαΐου 2020, συνεπεία οξέος εμφράγματος, στον Κεχρόκαμπο Καβάλας, τον τόπο που αγαπούσε και λάτρευε, αφήνοντας πίσω του μια ανεκτίμητη μουσική παρακαταθήκη. Υπήρξε ένα μεγάλο κεφάλαιο της ποντιακής μουσικής παράδοσης, καθώς με το ταλέντο του, τη φωνή του και την αυθεντικότητά του συνέβαλε στη διάσωση και τη διάδοση της ποντιακής μουσικής ενώ και ο χαρακτήρας του ενέπνευσε όσους είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν. Παρέμεινε μέχρι το τέλος απλός, ταπεινός και προσιτός, χαρακτηριστικά που τον έκαναν ιδιαίτερα αγαπητό. Η φωνή του, η τέχνη του και η αγάπη του για την ποντιακή μουσική θα συνεχίσουν να εμπνέουν τις επόμενες γενιές.