Τίγκιλ-τίγκιλ τα γολγόνι͜α

Τίγκιλ-τίγκιλ τα γολγόνι͜α
κρούει τ’ αλογόπο μου
Παίρ’ τη στράταν τ’ εξερμένον
ντο πάει για τ’ αρνόπο μου

Κρύφκουμαι, ’κ’ ελέπ’νε με
τ’ όνεμα μ’ αηδόνιν έν’
Η λαλία μ’ έν’ γλυκύν,
η καρδι͜ά μ’ καρβώνιν έν’

Έλα, πουλί μ’, λέγω σε,
ρίζα μ’, ποδεδίζω σε
Θ’ έχω σε απέσ’ σα τσ̌ιτσ̌έκια,
θα χαρεντερίζω σε

Έμορφα είν’ τα κορτσόπα
ντ’ έχ̌’ τ’ εμόν η πεθερά
Άμον άνοιξης τσ̌ιτσ̌έκια
ντο κρατούν σα κλαδόπα