Προβολή Τραγουδιού
Κάποτε κρούω σο ρακίν |
Στιχουργοί: Πόλιος Παπαγιαννίδης
Συνθέτες: Πόλιος Παπαγιαννίδης
Καλλιτέχνες: Γιώργος Αμαραντίδης, Πόλιος Παπαγιαννίδης
Κάποτε κρούω σο ρακίν και σα παλαλωτά-ι Ατώρα η τρυγόνα μο(υ) να έξερα ντ’ ευτάει ’Χ̌ι͜ονίγα μάνα μ’, ’χ̌ι͜ονίγα! ’Χ̌ι͜ονίγα, ’πατουλίγα! Σον Αε-Σέρ’ απάν’ καικά τ’ αρνόπο μ’ ετυλίγα Σιμά σα ξημερώματα και σο γλυκύν τον ύπνον Άνοιξον τ’ εγκαλιόπο σου κι ανάμ’νον τον καρίπ’κον Σιμά σα ξημερώματα, πρωί φωτάζ’ ο ήλιον Αέτσ’ φωτάζ’ και τ’ αρνόπο μ’ άμον κόκκινον μήλον Αΐκον έν’, αΐκον έν’ τ’ αρνίτσας η λαλία Ας σο κιφάλ’ν ατ’ς το λετσ̌έκ’ επέρα κι εσπογγίγα Τη κιφαλί’ ατ’ς το λετσ̌έκ’ επέρα εσπογγίγα κέσ’
Κείμενο | Επεξήγηση | Ετυμ. Ρίζα | Προέλευση |
---|---|---|---|
Αε-Σέρ’ | Αη-Σέργιο | ||
αέτσ’ | έτσι | ||
αΐκον | τέτοιο/α | ||
άμον | σαν, όπως, καθώς | ἅμα | |
ανάμ’νον | περίμενε | ||
άνοιξον | (προστ.) άνοιξε | ||
απάν’ | πάνω | ||
αρνόπο | αρνάκι, χαϊδευτική προσφώνηση γυναίκας | ||
ατ’ς | αυτής, της | ||
ατώρα | τώρα | ||
γλυκύν | γλυκιά/ό | ||
εγκαλιόπο | αγκαλίτσα | ||
έν’ | είναι | ||
έξερα | ήξερα | ||
επέρα | πήρα | ||
εσπογγίγα | σκουπίστηκα | ||
ετυλίγα | τυλίχθηκα | ||
ευτάει | κάνει, φτιάχνει | εὐθειάζω | |
καικά | προς τα κάτω, εκεί ακριβώς, κοντά | ||
καρίπ’κον | ξένο, μοναχικό, φτωχό, ανήμπορο | garip/ġarīb | |
κέσ’ | εκεί μέσα, προς τα εκεί | κέσου<κεῖσ’<κεῖσε<ἐκεῖσε | |
κιφαλί’ | κεφαλιού | ||
κιφάλ’ν | κεφάλι | ||
κρούω | χτυπώ | ||
κρούω σο ρακίν | το ρίχνω στο κρασί/ποτό | ||
λαλία | λαλιά, φωνή | ||
λετσ̌έκ’ | γυναικείο μαντίλι που χρησίμευε ως κάλυμμα κεφαλής δεμένο σε σχήμα τριγώνου | leçek<laçak | |
παλαλωτά | (ουσ.) τρέλες, (επίρρ.) τρελά | ||
’πατουλίγα | (επατουλίγα) σκεπάστηκα από νιφάδες χιονιού | ||
ρακίν | αλκοολούχο ποτό που παράγεται από τη ζύμωση φρούτων ή στεμφύλων φρούτων | rakı/ˁaraḳī | |
τρυγόνα | το πουλί τρυγόνι, χαϊδευτική προσφώνηση γυναίκας | ||
φωτάζ’ | φωτίζει, λάμπει | ||
’χ̌ι͜ονίγα | (εχ̌ι͜ονίγα) χιονίστηκα |