Κάποτε κρούω σο ρακίν

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γιώργος Αμαραντίδης, Πόλιος Παπαγιαννίδης

Κάποτε κρούω σο ρακίν
και σα παλαλωτά-ι
Ατώρα η τρυγόνα μο(υ)
να έξερα ντ’ ευτάει

’Χ̌ι͜ονίγα μάνα μ’, ’χ̌ι͜ονίγα!
’Χ̌ι͜ονίγα, ’πατουλίγα!
Σον Αε-Σέρ’ απάν’ καικά
τ’ αρνόπο μ’ ετυλίγα

Σιμά σα ξημερώματα
και σο γλυκύν τον ύπνον
Άνοιξον τ’ εγκαλιόπο σου
κι ανάμ’νον τον καρίπ’κον

Σιμά σα ξημερώματα,
πρωί φωτάζ’ ο ήλιον
Αέτσ’ φωτάζ’ και τ’ αρνόπο μ’
άμον κόκκινον μήλον

Αΐκον έν’, αΐκον έν’
τ’ αρνίτσας η λαλία
Ας σο κιφάλ’ν ατ’ς το λετσ̌έκ’
επέρα κι εσπογγίγα
Τη κιφαλί’ ατ’ς το λετσ̌έκ’
επέρα εσπογγίγα κέσ’

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
Αε-Σέρ’	Αη-Σέργιο
αέτσ’	έτσι
αΐκον	τέτοιο/α
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
ανάμ’νον	περίμενε
άνοιξον	(προστ.) άνοιξε
απάν’	πάνω
αρνόπο	αρνάκι, χαϊδευτική προσφώνηση γυναίκας
ατ’ς	αυτής, της
ατώρα	τώρα
γλυκύν	γλυκιά/ό
εγκαλιόπο	αγκαλίτσα
έν’	είναι
έξερα	ήξερα
επέρα	πήρα
εσπογγίγα	σκουπίστηκα
ετυλίγα	τυλίχθηκα
ευτάει	κάνει, φτιάχνει	εὐθειάζω
καικά	προς τα κάτω, εκεί ακριβώς, κοντά
καρίπ’κον	ξένο, μοναχικό, φτωχό, ανήμπορο	garip/ġarīb
κέσ’	εκεί μέσα, προς τα εκεί	κέσου<κεῖσ’<κεῖσε<ἐκεῖσε
κιφαλί’	κεφαλιού
κιφάλ’ν	κεφάλι
κρούω	χτυπώ
κρούω σο ρακίν	το ρίχνω στο κρασί/ποτό
λαλία	λαλιά, φωνή
λετσ̌έκ’	γυναικείο μαντίλι που χρησίμευε ως κάλυμμα κεφαλής δεμένο σε σχήμα τριγώνου	leçek<laçak
παλαλωτά	(ουσ.) τρέλες, (επίρρ.) τρελά
’πατουλίγα	(επατουλίγα) σκεπάστηκα από νιφάδες χιονιού
ρακίν	αλκοολούχο ποτό που παράγεται από τη ζύμωση φρούτων ή στεμφύλων φρούτων	rakı/ˁaraḳī
τρυγόνα	το πουλί τρυγόνι, χαϊδευτική προσφώνηση γυναίκας
φωτάζ’	φωτίζει, λάμπει
’χ̌ι͜ονίγα	(εχ̌ι͜ονίγα) χιονίστηκα