Η κόρη παντρείαν θέλ’

Η κόρη παντρείαν θέλ’,
λέγ’ν’ «ατέ -ν- επεντρόπ’σεν»
Να λελεύω σε, έλα!
Η εγάπ’ για τ’ ανθρώπ’ς έν’

Το ποτάμιν θολόν έν’,
τ’ εμόν τ’ αρνίν μικρόν έν’
Ση ποταμί’ την άκραν
τ’ αρνί μ’ φιλώ και δάκ’ α’

Τα τσ̌αρούχ̌ι͜α μ’ εγράσταν,
λάσκουμαι με τ’ ορτάρι͜α
Θεία μ’, η θαγατέρα σ’
μαραίν’ τα παλληκάρι͜α

Το απίδ’ ασ̌λαεύω,
την κόρη οξ̌αεύω
Μη χολιάσ̌κεσαι, θεία,
μετ’ ατέν μασχαρεύω

Έλα, τ’ εμόν παλάλα!
Γουρπάν’ σ’ εσόν το πόι!
Το καλόν τ’ απιδόπον
άρκον απλών’ και τρώει