Άγουρος είμ’ άγουρος

Άγουρος είμ’, άγουρος,
θα φιλώ το μάγουλο σ’
Ατματσ̌άς είμ’, ατματσ̌άς,
θα γριβώνω σο πατσ̌άκ’ σ’

Εκεί πέραν σο ραχ̌ίν
στέκ’ έναν πουλίν παχ̌ύν
Σύρω, παίρ’ α’ σο νισ̌άν’
κρούω, ’φτάγ’ α’ περισ̌άν’

Το τσ̌αρούχ̌ι μ’ είπε με:
«Μη φορείς με, γράσκουμαι»
Τ’ έμορφα τα κορτσόπα
σπίγγω κι αγκαλιάσκουμαι

Ε! Κόρη, λεμόν’-λεμόν’
Το πόι σ’ άμον τ’ εμόν!
Γιά θα τρώει σε ο γουρζουλάς,
γιά θα ’ίνεσαι τ’ εμόν

Αναθεμά τον παρχάρ’,
τα ψηλά τα ραχ̌ία
Πίνεις τα νερά κρύα,
σύρεις τη μαναχ̌ία

Σο τυφέκι μ’ το κουρσούμ’
πουλόπο μ’, εσέγκα ’το
Αν θα λες το «γιοκ», πουλί μ’,
σύρον, την ψ̌η μ’ έπαρ’ ’το!