Τικ Τόνγιας

Την εγάπη σ’ δί’ς μ’ ατο,
κορτσόπον, τανέ-τανέ -ν-
Άμον ντ’ ευτάς, νε πουλί μ’!
[Ωφ, ωφ, νε πουλί μ’!]
εθαρρώ η ψ̌η μ’ θα εβγαίν’

Φίλεμαν ’ψαλάφεσα,
άκλερος ’κ’ εδώκες με
’ναθεμά σε, σεβνταλούκ’,
[Ωφ, ωφ, σεβνταλούκ’!/Ωφ, ωφ, ξαν ωφ!]
σο κιφάλ’ εντώκες με

Την εγάπη σ’ δί’ς μ’ ατο,
κορτσόπον, κοκκίν-κοκκίν
Άμον ντ’ ευτάς, νε πουλί μ’,
[Ωφ, ωφ, νε πουλί μ’!]
εθαρρώ θ’ εβγαίν’ η ψ̌η μ’

Ντ’ έμορφα τα κοπαλέας
για τ’ εσέναν ντ’ έφαγα!
Ας εκείμ’νε σην εγκάλια σ’
[Ωφ, ωφ, σην εγκά-/Ωφ, ωφ, ξαν ωφ!]
κι άλλ’ ατόσα ας έτρωγα