Σο παρχάριν ’κι πάω

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γιώργος Αμαραντίδης, Πόλιος Παπαγιαννίδης

Σο παρχάριν ’κι πάω,
άλλο ’κι παρχαρεύω [Ούι αμάν!]
Θεία μ’, με το κορτσόπο σ’
άλλο ’κι μασχαρεύω [Ούι αμάν!]

Τ’ εμέρα τα κοσσάρας
σην φωλέαν ’κι ωβάζ’νε [Ούι αμάν!]
Τ’ έμορφα τα κορτσόπα
εγκάλιαν ’κι χορτάζ’νε [Ούι αμάν!]

Εκεί πέρα θεμών’ έν’,
η τρυγόνα τ’ εμόν έν’ [Ούι αμάν!]
Το φιστάν’ ατ’ς αλατσ̌ά -ν
θα σύρω την ταπάντσ̌αν [Ούι αμάν!]

Το φιστάνι σ’ ζαΐφκον,
κόρη, τα κάλλι͜α σ’ κρύψον [Ούι αμάν!]
Τη χώρας σ̌κύλ’ παιδία -ν
σύρ’νε σε ση σκοτίαν [Ούι αμάν!]

Άψον την λάμπαν, άψον, 
όλα τα ξύλα σ’ κάψον [Ούι αμάν!]
Την πόρταν ανοιχτόν άφ’ς,
Αν ’κ’ έρχουμ’ ανάσκαψον [Ούι αμάν!]

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αλατσ̌ά	πολύχρωμο, παρδαλό	alaca
ανάσκαψον	(προστ.) βλαστήμησε, βρίσε
ατ’ς	αυτής, της
άφ’ς	(προστ.) άφησε
άψον	(προστ.) άναψε
εγκάλιαν	(αιτ.) αγκαλιά
εμέρα	(ιδιωμ. Νικόπολης) δικά μου/μας
εμόν	δικός/ή/ό μου	ἐμοῦ
έμορφα	όμορφα
έν’	είναι
έρχουμ’	ερχόμουν
ζαΐφκον	ισχνό, αδύνατο, ελλιπές	zayıf/żaʿīf
θεμών’	θημωνιά, σωρός από θερισμένα σπαρτά ή άλλα φυτά και ειδικότερα ο δεμένος
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
κάλλι͜α	κάλλη
κάψον	(προστ.) κάψε
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κορτσόπα	κοριτσάκια
κορτσόπο	κοριτσάκι
κοσσάρας	(πληθ.) κότες, (γεν.) κότας, οι κλώσσες (ιδιωμ.Νικόπολης)
κρύψον	(προστ.) κρύψε
μασχαρεύω	αστειεύομαι, διακωμωδώ	maskara/masḫara
παιδία	παιδιά
παρχαρεύω	παραθερίζω σε θερινό βοσκότοπο (παρχάρι)
παρχάριν	ορεινός τόπος θερινής βοσκής
σκοτίαν	σκοτάδι
σ̌κύλ’	(γεν.) σκύλου
σύρ’νε	σέρνουν, τραβούν, ρίχνουν
σύρω	σέρνω, τραβώ, ρίχνω
ταπάντσ̌αν	όπλο	tabanca
τρυγόνα	το πουλί τρυγόνι, χαϊδευτική προσφώνηση γυναίκας
φιστάν’	φουστάνι	fistan<fustān
φωλέαν	φωλιά
χορτάζ’νε	χορτάζουν
χώρας	ξένος/η/ο/οι γενικά, οι/το/τα μη οικείο/α, ξενιτειάς
ωβάζ’νε	κάνουν αβγά