Αΐκον έν’ τ’ ιδίωμα μ’

Αΐκον έν’ τ’ ιδίωμα μ’,
αΐκον έν’ η χτίση μ’
Ντ’ εποίκα σε, τσούνας κουτάβ’,
κι ερρούξες απ’ οπίσ’ ι-μ’;

Ανάθεμα σε, νε κουτσ̌ή,
’κι συντερείς τ’ απάν’ ι-σ’
Ερρούξες απάν’ στον τσ̌εχέλ’
που ’κ’ εγροικά ας το χάλι σ’

Κόκκινον μήλον ο πατσ̌άκ’ σ’,
άσπρον αλών’ η σκάλα σ’
Έχ̌’ κι έρ’ται ο σ̌κύλον ο Μουρούης
θα κείται σην εγκάλια σ’

Εβράδυνεν ο βραδι͜ανόν,
έχ̌’ κι έρ’ται η σκοτίαν
Και -ν- απ’ εσάς ’κι γίνεται
κορτσόπα χωρισίαν
Αλλ’ απ’ εσάς ’κι γίνεται
κορτσόπα χωρισίαν

Σ̌υρίζω μάνα μ’, σ̌υρίζω
Σ̌υρίζω, μουρδουλίζω
Όντες ελέπω τ’ έμορφα,
το πουίκι μ’ ζουλίζω

Μετσ̌ιτϊέδες χαλάνω,
άι! λίρας τογραεύω
Στ’ οσπίτ’ με την ’κοδέσπαινα
ν’ αηλί ντό θα ’γραεύω!