Τερέστεν τ’ ομματόπα μου

Τερέστεν τ’ ομματόπα μου
ντο έσταξαν τον τόπον
Εκεί χορτάρ’ ’κ’ εφύτρωσεν,
εξέβεν τσ̌ιτσ̌ακόπον

’Κατήβασες με στο τεμέλ’,
τ’ οσπίτι μ’ επεδράντσες
Το βίο μ’ όλον έφαες,
εμέναν πα ορφάντσες

Όλια τση γης τα υπάρχοντα
σ’ ομμάτι͜α μ’ είν’ χοχόλια
’Κ’ επόρεσα να λέγω σας
τη καρδίας ι-μ’ όλια

Ατείν’ που εβοήθεσαν
τ’ οσπίτι μ’ να χαλάν’νε
Ας ση καντήλας το φιτίλ’
άψιμον να πιάν’νε

Απέσ’ σ’ άψιμον καίουμαι,
κανείς ’κι γουρταρεύ’ με
Από μακρά τερούνε με
η βρούλα πώς σαρεύ’ με