Τραγωδούμε με τον Νίκο

Προβολή Τραγουδιού

Στιχουργοί: Adem Ekiz, Νίκος Μιχαηλίδης

Συνθέτες: Adem Ekiz

Καλλιτέχνες: Adem Ekiz, Νίκος Μιχαηλίδης, Φίλιππος Κεσαπίδης

expand_content

Έναν βράδον σην Πόλη
τ’ έναν τ’ άλλο είδαμε
Πολλά πουσ̌μάνης είμαι
αργά ντ’ εγνωρίγαμε

Ειπέ, έι Αντέμ, ειπέ
παλαιόν τραγωδίαν
Ν’ ακούγουν και νουνίζουν
τη χώρας τα παιδία

Κορδυλι͜άεται η γούλα μ’
ντό να λέγω; ανεσπάλλω
Έλα ας τραγωδούμε
ας λέγουμ’ τ’ έναν τ’ άλλο

Εμείς να τραγωδούμε
οι ανθρώπ’ να χ̌αίρουνταν
Άμον δύο ποτάμι͜α
άξανα να ενούνταν

Πάντα σην καρδι͜ά μ’ να ’χω,
Νίκο, ατό τη λαλία σ’
Σ’ ανθρώπ’ς γεφύρ’ να είναι
ατά τα τραγωδίας

Πολλά χρόνι͜α εμπροστά
τα δρόμι͜α μουν εχώριζαν
Η γλώσσα κι η κεμεντζ̌έ
εμάς αξάν ένωσαν

Εσ’κωθέστεν παιδία
μη είστε ση σκοτία
Αούτ’ τα τραγωδίας
να δίγ’νε μας φωτία

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
ανεσπάλλω	ξεχνάω
ανθρώπ’	άνθρωποι
ανθρώπ’ς	ανθρώπους
αξάν	ξανά, πάλι
άξανα	ξανά, πάλι
αούτ’	αυτός/ή/ό/ά
ατά	αυτά
βράδον	βράδυ
γεφύρ’	γέφυρα, γεφύρι
γούλα	λαιμός	gula
δίγ’νε	δίνουν
δρόμι͜α	δρόμοι, δρόμους
εγνωρίγαμε	γνωριστήκαμε
ειπέ	(προστ.) πες
εμπροστά	μπροστά, πρωτύτερα
ενούνταν	ενώνονται
εσ’κωθέστεν	(ιδιωμ. προστ.) σηκωθείτε
κεμεντζ̌έ	λύρα	kemençe/kemānçe
κορδυλι͜άεται	γίνεται κόμπος, μπλέκεται, περιπλέκεται	κορδύλη (=ρόπαλο, εξόγκωμα)
λαλία	λαλιά, φωνή
λέγουμ’	λέμε
μουν	μας
νουνίζουν	σκέφτονται
παιδία	παιδιά
πολλά	(επίθ.) πολλά, (επίρρ.) πολύ
πουσ̌μάνης	μετανιωμένος	pişman/paşmān
σκοτία	σκοτάδι
τραγωδίαν	τραγούδι
τραγωδίας	τραγούδια
τραγωδούμε	τραγουδάμε
χ̌αίρουνταν	χαίρονται
χώρας	ξένος/η/ο/οι γενικά, οι/το/τα μη οικείο/α, ξενιτειάς