Πατρίδα μ’, αραεύω σε

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γιώργος Μαργαρίτης, Ματθαίος Τσαχουρίδης

Πέντε οσπίτι͜α έχτισα
κι ασ’ όλια ξεσπιτούμαι
Πρόσφυγας είμαι ας σο κουνίν
Θεέ μ’, θα παλαλούμαι

Πατρίδα μ’, αραεύω σε
άμον καταραμένος
Σα ξένα είμαι Έλληνας
και σην Ελλάδαν ξένος

Οσπίτι͜α εφέκα ανάμεσα
σ’ ορμίν και ποταμάκριν
Πεγάδι͜α μαρμαρόχτιστα
νερόν άμον το δάκρυν

Πατρίδα μ’, αραεύω σε
άμον καταραμένος
Σα ξένα είμαι Έλληνας
και σην Ελλάδαν ξένος

Έκιτι, Πόντιοι, περισ̌άνηδες!

Και τώρα αδακέσ’ διψώ
νερόν να πίνω ’κ’ έχω
Εντρέπουμαι¹ να ψαλαφώ
τα χ̌ειλόπα μ’ να βρέχω

Πατρίδα μ’, αραεύω σε
άμον καταραμένος
Σα ξένα είμαι Έλληνας
και σην Ελλάδαν ξένος

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αδακέσ’	εδώ γύρω, κάπου εδώ
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
αραεύω	ψάχνω, αναζητώ, γυρεύω	aramak
ας σο	απ’ το	ασό σο (από το)
ασ’	από
έκιτι	έκφραση αναπόλησης που υποδηλώνει νοσταλγία για κάτι παρελθοντικό	hey gidi
εντρέπουμαι	ντρέπομαι
εφέκα	άφησα
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
κουνίν	κούνια
όλια	όλα
ορμίν	ρυάκι, ρεματιά
οσπίτι͜α	σπίτια	hospitium<hospes
παλαλούμαι	τρελαίνομαι
πεγάδι͜α	βρύσες
περισ̌άνηδες	εξαθλιωμένοι, κακομοίρηδες, δυστυχείς	perişan/perīşān
ποταμάκριν	όχθη ποταμού
χ̌ειλόπα	χειλάκια
ψαλαφώ	ζητώ, αιτούμαι