Για τ’ εσέν ρούζω σ’ άψιμον

Πού είσαι και ’κι φαίνεσαι,
πού κείσαι και κοιμάσαι;
Ατσ̌ά απέσ’ σον ύπνο σου
εμέναν ξάι θυμάσαι;

Όλον τη νύχταν σ’ όρωμαν,
αρνί μ’, εσέν ελέπω
Πως κείσαι στ’ εγκαλιόπο μου
άι!/και τα μαλλία σ’ πλέκω

Ο νους ι-μ’ πάντα έν’ σ’ εσέν,
τ’ ομμάτι͜α μ’ δακρωμένα
Τα χρόνια μ’ ετελέθανε
κι εσύ ωρά͜εις τα ξένα

Ο νους ι-μ’ κι η συλλόγιση μ’
σ’ εσέναν έν’, πουλόπο μ’
Ας έλεπες το άψιμον
ντ’ εσάρεψεν το ψ̌όπο μ’