Ατόσα χρόνια εδέβανε

Προβολή Τραγουδιού

Στιχουργοί: Παραδοσιακό, Χρήστος Αντωνιάδης

Καλλιτέχνες: Κώστας Σιαμίδης, Σωκράτης Κυψελίδης

Ατόσα χρόνια εδέβανε
κι η καρδι͜ά μ’ πονεμένον
Για έναν όνερον γλυκύν,
έναν εγάπ’ χαμένον

Ρίζα μ’, τ’ ομούτι͜α π’ έκοψα,
ατώρα πυκνοδένω
Απάν’ ση στράτα σ’ κάθουμαι
την ὲλα σ’ αναμένω

Η πόρτα και τ’ εξώπορτο σ’,
διπλοκαρακωμένα
Πουδέν ’κ’ ευρέθεν ανοιγάρ’,
όλια καλοκρυμμένα

Αποκαράκωσον τ’ οσπίτ’,
έπαρ’ με σην εγκάλια σ’
Σύρον το ψ̌όπο μ’, έβγαλ’ το,
φούρκ’σον με απέσ’ σα κάλλια σ’!

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
ανοιγάρ’	κλειδί
απάν’	πάνω
απέσ’	μέσα
αποκαράκωσον	(προστ.) ξεμαντάλωσε, ξεκλείδωσε
ατώρα	τώρα
γλυκύν	γλυκιά/ό
διπλοκαρακωμένα	διπλοκλειδωμένα, διπλομανταλωμένα
έβγαλ’	(προστ.) βγάλε
εγάπ’	αγάπη
εγκάλια	αγκαλιά
εδέβανε	(για τόπο) πέρασαν, διέσχισαν (για χρόνο) πέρασαν	διαβαίνω
ὲλα	ερχομός, άφιξη
έπαρ’	(προστ.) πάρε
ευρέθεν	βρέθηκε
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
κάλλια	κάλλη
όλια	όλα
ομούτι͜α	ελπίδες	umut
όνερον	όνειρο
οσπίτ’	σπίτι	hospitium<hospes
πουδέν	πουθενά
σύρον	(προστ.) σύρε, τράβα, ρίξε
φούρκ’σον	(προστ.) πνίξε
ψ̌όπο	ψυχούλα