Πατρίδα μ’, Σούρμενα

Έι! πατρίδα μ’, Σούρμενα
πάντα έχω σε σο νου μ’
Τα μέρι͜α ντ’ ετράνυνα
πη θ’ ελέπ’νε θ’ εγροικούν

Ας ση κοσμί’ τα εμορφίας
εσέν θα εχώριζα
Σ’ έμορφα τα θαλασσάκρι͜α σ’
τη σεβτάν ν’ εγνώριζα

Τσ̌όλι͜α κι έρημα επέμ’ναν
κάθαν στράταν και πογάζ’
Αν ’κ’ ελέπ’νε σε τ’ ομμάτι͜α μ’
η ψ̌η μ’ όλιον θα τρομάζ’

Ε! να κλώσκουμαι οπίσ’
να τραγωδώ για τ’ εσέν
Εθαρρώ απάν’ ση γην
θα είν’ κι άλλ’ άμον εμέν