Άμον αητέντς επέτανα

Άμον αητέντς επέτανα
όπου εθέλ’να επέγ̆’να
Έτρωγα εγώ και -ν- έπινα,
λογαρίαν ’κ’ ετέρ’να

Ατώρα εκόπαν τα φτερά μ’,
νουνίζω ατσ̌απάτι͜α
Τιδέν, γιαβρί μ’, ’κι φαίνεται
σ’ αούτ’ τ’ εμά τ’ ομμάτι͜α

Πώς να πετά ένας αητέντς,
τα γανάτι͜α τ’ κομμένα;
Οπίσ’ ’ς σα κάσ̌ι͜α κρύφκεται
τ’ ομμάτι͜α τ’ δακρωμένα

Ατώρα εκόπαν τα φτερά μ’,
νουνίζω ατσ̌απάτι͜α
Τιδέν, γιαβρί μ’, ’κι φαίνεται
σ’ αούτ’ τ’ εμά τ’ ομμάτι͜α

Πώς να πετά ένας αητέντς
και πώς να έχ̌’ θωρέαν
αφού οι ανθρώπ’ εχάλασαν
τ’ ατουνού τη φωλέαν;

Ατώρα εκόπαν τα φτερά μ’,
νουνίζω ατσ̌απάτι͜α
Τιδέν, γιαβρί μ’, ’κι φαίνεται
σ’ αούτ’ τ’ εμά τ’ ομμάτι͜α