Τ’ εμόν τ’ αρνίν παντρολογούν

Τ’ εμόν τ’ αρνίν παντρολογούν
και πώς να ησυχάζω;
Όλα̤ τα πλούτι͜α και τη γης
εγώ ’ς σ’ ατό ’κι αλλάζω

Τ’ εμόν τ’ αρνίν εμέντσε με
«Σεβτάν ’κι θέλω άλλο!
Χαρά με δά̤κρυ͜α ’κ’ ’ίνεται,
στεφάν’ εγώ ’κι βάλλω»

’Κι ακούς πώς κρούει το καρδόπο μ’;
για το χατίρι μ’ γνέφ’σον
Δύο λόγι͜α γλυκέα πέει
και τη φωτία μ’ νέβ’σον

Ση ’φτώχειαν είμες μαθεμέν’
’κι θέλω τα παλάτι͜α
Και όλι͜α τα καλά τη γης,
αρνί μ’, τ’ εσά τ’ ομμάτι͜α