Ο πόνον δί’ ζωήν

Ντο ενεμείνα, έφυεν,
ντου ’κ’ έμευα, εγέντον
Σο μέσασμαν τη άνοιξης
δίχως την ρίζαν δέντρον

Ομούτι͜α εταουτεύτανε,
ονέρ’τα ετελέθαν
Και την κραυγή μ’ σ’ ορμάνι͜α κιάν’
τα τσ̌αναβάρι͜α εγρέθαν

Τίναν να λέω ντ’ έπαθα;
Ποίος εξέρ’ ντ’ εχτέθα;
Την τύχη μ’ πού να υβρίζ’ ατο
ντο έρθα κι εγεννέθα;

Μ’ έναν ομούτ’ πορεύκουμαι
φορτούμαι υπομονήν -ι
Εφώτ’σε με κι εγροίκ’σα το,
ο πόνον δί’ ζωήν -ι!