Η ματωμένη σπηλιά του Ότ-καγιά

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Μπάμπης Κεμανετζίδης, Στάθης Νικολαΐδης

Του Πόντου κλαίνε τα ραχ̌ι͜ά,
η Πάφρα κι η Σαμψούντα
Νέπε η Ότ-καγιά!
Κλαίω κι εγώ το Πεζαξάν,
Σούρμενα, Κερασούντα
Νέπε η Ότ-καγιά!

Ταράουνταν τα δα̤κρόπα μ’
τ’ έναν τ’ άλλο κυλίζ’νε
Νέπε η Ότ-καγιά!
Εψήλαναν, εψήλαναν
τον ήλιον πα νεβήζ’νε
Νέπε η Ότ-καγιά!

Εκάεν κι εμανίεν
και η Ότ-καγιά
εγομώθεν με το αίμαν
όλεν η σπηλιά
Εκάεν κι εμανίεν
και η Ότ-καγιά
εγομώθεν με το αίμαν
και η μάγαρα

Σο χάραμαν τ’ Ανατολής,
χώματα ματωμένα
Νέπε η Ότ-καγιά!
Εκλώστα και ετέρεσα,
πολλοί άμον κι εμέναν
Νέπε η Ότ-καγιά!

Εκάεν κι εμανίεν
και η Ότ-καγιά
εγομώθεν με το αίμαν
και η μάγαρα

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
δα̤κρόπα	(υποκορ.) δάκρυα
εγομώθεν	γέμισε
εκάεν	κάηκε
εκλώστα	γύρισα, επέστρεψα
εμανίεν	μαύρισε/μουντζουρώθηκε από την καπνιά, καταστράφηκε, κατακάηκε μέχρι καπνιάς
ετέρεσα	κοίταξα
εψήλαναν	ψήλωσαν
καγιά	βραχώδης τόπος	kaya
κυλίζ’νε	κυλούν κπ/κτ
μάγαρα	σπηλιά	mağara/maġāre
νέπε	βρε!
όλεν	όλη/ο, ολόκληρη/ο
πα	πάλι, επίσης, ακόμα
ραχ̌ι͜ά	ράχες, βουνά
ταράουνταν	αναμιγνύονται, ανακατεύονται, μπλέκονται