Σεβνταλής είμαι/Αγάπα κόρη

Ανάθεμα ’τον που ’κι ’ξέρ’
και πάει κατηγορά με
’Κι ’ξέρ’ ας σα τι͜άρτι͜α τ’ εμά
για να παρηγορά με

Σεβνταλής είμαι, μερακλής είμαι
Μερακλής είμαι, σ̌ανταφλής είμαι
[και] τον κόσμον ’κι φογούμαι
Αρνί μ’, όντας ελέπω σε
χωρίς ρακίν μεθύνω,
[και] ζαντύνω, παλαλύνω

Ντό έν’ ατό ντ’ ετσ̌άτεψα;
Ακόμαν θα τσ̌ατεύω!
Αβούτ’ τ’ ερήμον τη σεβντάν
’κ’ επορώ να παλεύω

Σεβνταλής είμαι, μερακλής είμαι
Μερακλής είμαι, σ̌ανταφλής είμαι
[και] τον κόσμον ’κι φογούμαι
Αρνί μ’, όντας ελέπω σε
χωρίς ρακίν μεθύνω,
[και] ζαντύνω, παλαλύνω

Τ’ ομματόπα μ’ ολόγ̆ερα,
ο νους ι-μ’ σ’ έναν τόπον
Ο νους ι-μ’ κι ο συλλογισμό μ’
σ’ εσένα το κορτσόπον

Σεβνταλής είμαι, μερακλής είμαι
Μερακλής είμαι, σ̌ανταφλής είμαι
[και] τον κόσμον ’κι φογούμαι
Αρνί μ’, όντας ελέπω σε
χωρίς ρακίν μεθύνω,
[και] ζαντύνω, παλαλύνω

♫

Λελεύω, ποδεδίζω σε,
η παλάλα τ’ εμόν -ι!
Ακόμαν τιδέν ’κ’ είπα σε,
η μάνα σ’ ντό θυμώνει;

Αγάπα, κόρη, αγάπα,
αγάπα μη φογάσαι
Όσον ντ’ αγαπώ σε -ν- εγώ,
η μάνα σ’ ’κι αγαπά σε