Εροθύμεσα τον Πόντον

Για πέει με τα παράπονα σ’,
ν’ ακούω τη λαλία σ’
Ποντιοπούλ’, σ’ εμέν καικά
άνοιξον την καρδία σ’

Η καρδι͜ά μ’ πονεμένον,
το ψ̌όπο μ’ έν’ καμένον
Εροθύμεσα τον Πόντον
και τ’ εμέτερον τον τόπον

Πέει με απόθεν έρχεσαι
και ποίον το χωρίο σ’;
Πώς έντονε και -ν- έχασες,
εσύ, όλιον το βίο σ’;

Η καρδι͜ά μ’ πονεμένον,
το ψ̌όπο μ’ έν’ καμένον
Εροθύμεσα τον Πόντον
και τ’ εμέτερον τον τόπον

Την ώραν και την ψ̌η σ’ μη τρως,
έναν πατρίδαν έχω
Τον Πόντον κλαίω οσήμερον,
άγιον χώμαν ’κ’ έχω

Η καρδι͜ά μ’ πονεμένον,
το ψ̌όπο μ’ έν’ καμένον
Εροθύμεσα τον Πόντον
και τ’ εμέτερον τον τόπον