’Χιονίγα, μάνα μ’, ’χιονίγα

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Κωστάκης Πετρίδης, Σταύρος Πετρίδης, Χρήστος Χρυσανθόπουλος

’Χ̌ι͜ονίγα, μάνα μ’, ’χ̌ι͜ονίγα
’χ̌ι͜ονίγα, ’πατουλίγα
Σον Αε-Σέρ’ αφκά καικά
τ’ αρνόπο μ’ ετυλίγα

Τα ραχ̌όπα εχ̌ι͜ονίγαν
εγώ -ν- εκαπατεύτα
Ας ση μάνας ι-σ’ τα λόγια,
πουλί μ’/γιαβρί μ’, επουγαλεύτα

Μίαν να ’φτάγω «αχ» και «βαχ»
τα χ̌ι͜όνι͜α όλια λύουν
Τα δάκρυ͜α μ’ στάζ’νε σο χωνόν
και τα τσιλίδι͜α σβήουν

Εχ̌ι͜όντσεν κι εκαπάτεψεν
σα ψηλά τα ραχ̌ία
Το χ̌ειμωγκόν θα βγάλ’ ατο
απέσ’ σ’ εσά τα ψ̌ήα

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
Αε-Σέρ’	Αη-Σέργιο
απέσ’	μέσα
αρνόπο	αρνάκι, χαϊδευτική προσφώνηση γυναίκας
αφκά	κάτω
γιαβρί	μωρό, μικρό, παιδί	yavru
εκαπατεύτα	σκεπάστηκα, καλύφθηκα, κλείστηκα σε κτ	kapatmak
εκαπάτεψεν	σκέπασε, κάλυψε, έκλεισε κπ/κτ σε κτ	kapatmak
επουγαλεύτα	έσκασα, βαρέθηκα, στενοχωρέθηκα	bunalmak
εσά	δικά σου/σας
ετυλίγα	τυλίχθηκα
εχ̌ι͜ονίγαν	χιονίστηκαν
εχ̌ι͜όντσεν	χιόνισε
καικά	προς τα κάτω, εκεί ακριβώς, κοντά
λύουν	λιώνουν
μίαν	μια φορά
όλια	όλα
’πατουλίγα	(επατουλίγα) σκεπάστηκα από νιφάδες χιονιού
ραχ̌ία	ράχες, βουνά
ραχ̌όπα	ραχούλες, βουνά
σβήουν	σβήνουν
στάζ’νε	στάζουνε
τσιλίδι͜α	πυρωμένα κάρβουνα εστίας
’φτάγω	(ευτάγω) κάνω, φτιάχνω	εὐθειάζω
χ̌ειμωγκόν	(ονομ.) χειμώνας, (γεν.) χειμώνα
’χ̌ι͜ονίγα	(εχ̌ι͜ονίγα) χιονίστηκα
χωνόν	εστία, χωνευτήρι	χῶνος < χόανος
ψ̌ήα	ψυχές, η περιοχή του στέρνου, τα εσώψυχα