Μάνα

Τ’ ομμάτι͜α πρωτανοίγουνταν,
το φως αποθολούται
Με τη μάνας το πρόσωπον
καρδι͜ά και ψ̌η γομούται

Ε! μάνα μ’, έχω σε σο νου μ’
Αχ! γαρίπα̤ εύκουμαι σε
Απλώνω το χ̌ερόπο μου [μάνα μ’ εσένα]
κι εθαρρώ ’γώ κρατώ σε
Απλώνω το χ̌ερόπο μου [αχ! αχ!]
κι εθαρρώ ’γώ φιλώ σε

Μάνα μ’, ο κόσμον έν’ τ’ εσόν,
α̤πάν’ σ’ ωμία σ’ κ̌είται
Μετ’ εσέν έρθεν η ζωή
κ̌αι μετ’ εσέν πάει χάται

Ε! μάνα μ’, έχω σε σο νου μ’
Αχ! γαρίπα̤ εύκουμαι σε
Απλώνω το χ̌ερόπο μου [μάνα μ’ εσένα]
κι εθαρρώ ’γώ κρατώ σε
Απλώνω το χ̌ερόπο μου [αχ! αχ!]
κι εθαρρώ ’γώ φιλώ σε

Έκιτι μάνα!

Παιδία μάναν έχασαν
πάντα σο νου μ’ μετ’ εμέναν
Όμον φύλλα σα ραχ̌ία
ξερά κ̌αι μαρεμένα

Ε! μάνα μ’, έχω σε σο νου μ’
Αχ! γαρίπα̤ εύκουμαι σε
Απλώνω το χ̌ερόπο μου [μάνα μ’ εσένα]
κι εθαρρώ ’γώ κρατώ σε
Απλώνω το χ̌ερόπο μου [αχ! αχ!]
κι εθαρρώ ’γώ φιλώ σε
Απλώνω το χ̌ερόπο μου [μάνα μ’, μάνα μ’]
κι εθαρρώ ’γώ φιλώ σε