Απέσ’ σον πόνον η χαρά

Απέσ’ σον πόνον η χαρά
και ση χαράν ο πόνον
κι απέσ’ σην ψ̌η μ’ και σην καρδι͜ά μ’
εύρα εσέναν μόνον

Όλα τα πόρτας για τ’ εμάς,
πουλί μ’, είν’ κλειδωμένα
κι η καρδι͜ά μ’ έν’ ακράνοιχτον,
καίεται για τ’ εσέναν

Όσον δεισών’ και σκοτεινεύ’
ουρανόν πάντα βρέχ̌ει
Κι η καρδι͜ά μ’ όσον κρούει, πουλί μ’,
εσέν απέσ’ θα έχ̌ει

Ο ουρανόν ελίβωσεν
μαύρον έν’ η καρδία μ’
Ας ’ίν’νταν τα λίβι͜α νερόν
να βζήν’νε τη φωτία μ’