Ομάλ’ γιαρ αμάν

Όντες τερώ τ’ ομματόπα σ’,
φοούμαι κάτ’ παθάνω
Αρνί μ’, θ’ ευτάω καϊράτ’,
εσένα να μη χάνω

Σο φίλεμα σ’ λιγοθυμώ,
εγκάλια σ’ ανασταίν’ με
Ατά τ’ έμορφα τ’ ομμάτι͜α σ’
εμέν, πουλί μ’, μαεύ’νε

Ο πρόσωπο σ’ πολλά έμορφον,
τ’ ομμάτι͜α σ’ παρλαεύ’νε
Ομοι͜άζ’νε χ̌ι͜ονολούλουδα
πρωτάνοιξη ντ’ εβγαίν’νε

Σο φίλεμα σ’ λιγοθυμώ,
εγκάλια σ’ ανασταίν’ με
Ατά τ’ έμορφα τ’ ομμάτι͜α σ’
εμέν, πουλί μ’, μαεύ’νε

Γουρπάν’ σ’ ομμάτι͜α σ’ τ’ έμορφα,
άμον φώσ̌ι͜α πιάν’νε
Εσέν, πουλόπο μ’, που φιλεί
τα χ̌είλι͜α τ’ συμπιάν’νε

Σο φίλεμα σ’ λιγοθυμώ,
εγκάλια σ’ ανασταίν’ με
Ατά τ’ έμορφα τ’ ομμάτι͜α σ’
εμέν, πουλί μ’, μαεύ’νε