Αφιέρωμα στον Γρηγόρη Καπλάνη

Κουντούρ’ είκοσι έτονε,
Δευτέρα έτον ημέρα/
καταραμένο ημέρα
Τ’ εσόν, πουλί μ’, και το ψ̌όπον/
Γρηγόρη, τ’ εσόν το ψ̌όπον
οι άγγελοι πώς επέραν;

Τον ΠΑΟΚ πολλά εγάπανες,
τ’ εσόν έτον ομάδαν
Σην Τούμπαν έσ’νε αποβραδής
και -ν- έλεπες την μπάλαν

Μεσημερίς εγέντονε,
έρθε σ’ εσόν το δώμαν
Η μανίτσα σ’ εκούιξεν
«πουλί μ’, ντό κοιμάσαι ακόμαν;»

Ερράεν και η καρδία τ’ς,
χτουπίζ’ και τα μαλλία τ’ς
Έρθεν ο Χάρον κι επήρεν
το μικρόν ας σα παιδία τ’ς

Τα χρόνι͜α σ’ ’κ’ εταμάμεψαν,
τριάντα εφτά χρονών -ι
Τη μανίτσα σ’, πουλί μ’, εφέκες/
Τη Θεοδοσίαν εφέκες
ση Βλατάγιαν¹ μαναχόν -ι

«Αχ!» και «βαχ!» λέγ’νε τ’ αδελφόπα σ’,
ετσουρώθαν τ’ ομμάτι͜α
Ας σο πολλά ντο έκλαψαν
εστέρεψαν τα δάκρυ͜α

Χ̌ίλι͜α μαχ̌αίρι͜α εκάρφωσαν
και ξάι ’κι τρέχ̌’ το γαίμαν
ασ’ τ’ έκ’σαν τ’ άγρεν το χαπάρ’,
πουλόπο μ’/καρτασ̌όπο μ’, για τ’ εσέναν

Πάντα θά ’χω σε -ν- απέσ’ ση ψ̌η μ’,
καμίαν ’κι ανασπάλλω
Σο χ̌ερόπο μ’ με τη μελάν’
το όνομα σ’ θα βάλω