Τίμι-τίμι τον αητόν

-Παππού, έλα ας λέομε το «τίμι-τίμι τον αητόν...»!
-Ναι, ρίζα μ’, ναι
-«...τον αητόν, τον σταυρωτόν»
-Ναι, πουλόπα μ’, ναι
«Τίμι-τίμι τον αητόν,
τον αητόν το σταυρωτόν»

♫

«Τίμι-τίμι τον αητόν»
λέει ο γέρος σα εγγόνι͜α
και θυμάται ο άχαρον
τα καλά παλαιά χρόνι͜α

Κρούγω, παίρω το κοντάρι
όντες έμ’νε παλληκάρι
Το χορόν εχόρευα
πάντα απάν’ σ’ έναν ποδάρι

Καλαμάρι, τί θέλεις;
είμαι πολλά μερακλής
Τα κορτσόπα όλι͜α επαίρ’να,
ξάι ’κ’ εκλώσκουμ’νε οξωπίσ’

Θέλω κόκκινον ωβόν
και εγκάλι͜αν παστρικόν
και είκοσ’ χρονών κορτσόπον
να μασώ ατ’ άψετον

Να φωλιάσω τα πουλία μ’
κι αν έσπρυναν τα μαλλία μ’
Τη ζουρνά μ’ ακόμαν παίζω
και τογρίν έν’ η καρδία μ’

Λέει η γραία και γελά
με τη γέρου τα ζαντά
«Εζαρώθεν το μυτί σ’,
τιδέν να ’φτάς ’κ’ επορείς!»