Η παρηγορία μ’

Μίαν κι άλλο ν’ εφίλ’νες με,
πουλί μ’, μαναχόν μίαν!
Ατό θ’ έτον το γιατρικό μ’
και η παρηγορία μ’

♫

’Κ’ είπες μίαν «θ’ ακού’ ατον,
να τερώ ντό θα λέει
Ατσ̌ά ντό έχ̌’ απέσ’ σην ψ̌ην
και για τ’ εμέναν κλαίει;»

Μίαν κι άλλο ν’ εφίλ’νες με,
πουλί μ’, μαναχόν μίαν!
Ατό θ’ έτον το γιατρικό μ’
και η παρηγορία μ’

Πού να ευρήκω για τ’ εσέν
λόγια για να σκαλώνω
και τη καρδίας ι-μ’ το τέρτ’
σ’ εσέν να φανερώνω;

Μίαν κι άλλο ν’ εφίλ’νες με,
πουλί μ’, μαναχόν μίαν!
Ατό θ’ έτον το γιατρικό μ’
και η παρηγορία μ’

Τα χ̌είλια μ’ εθαρρείς ντο είν’
άμον κορδυλιαγμένα
Τα λόγια απέσ’ ντ’ επέμ’νανε
θα τογραεύ’νε εμένα

Μίαν κι άλλο ν’ εφίλ’νες με,
πουλί μ’, μαναχόν μίαν!
Ατό θ’ έτον το γιατρικό μ’
και η παρηγορία μ’