Μερών’ και ’κι κοιμάται

Κάθουμαι αναμένω σε
ν’ εβγαίντς και οξ̌ουκέσ’ -ι
Τολαντουρεύκεται η μάνα σ’
κι άλλο ’κ’ εμπαίν’ απέσ’ -ι

Κάτ’ εγροίκ’σεν και η μάνα σ’,
πουλί μ’, αναθεμά ’τεν
Όντες νοΐζ’ θα έρχουμαι
μερών’ και ’κι κοιμάται

Πόσον, θεία μ’, θα τυρα̤ννί͜εις
και τ’ εμόν το καρδόπον
Κανείται, δος με την κουτσ̌ή σ’
ας ησυχάζ’ το ψ̌όπο μ’

Μ’ εθαρρείς θ’ ευρήκ’ς παλαλόν,
θεία μ’, άμον εμέναν
Σ’ ομμάτι͜α θα τερώ ατεν,
σ’ ατά τ’ αφορισμένα!

Θεία μ’, έστεσες το ινι͜άτ’
και την κουτσ̌ή σ’ ’κι δί’ς με
Πασ̌κείμ’ την ψ̌η σ’ ’ψαλάφεσα
κι ατόσον τυρα̤ννί͜εις με;