Σην ξενιτει͜άν ερρώστεσα

Αύριο θα κρεμάν’νε με,
έλα, μανίτσα μ’, κλάψον
Τ’ άσπρον το μαντιλόπο σου
απέσ’ σο αίμαν βάψον

Αέτσ’ άμον καλόν έν’, [ψ̌η μ’]
τ’ εγκαλόπο σ’ αλών’ έν’
Εφίλεσα το μαγ’λόπο σ’
κι ας σ’ εμόν τρυφερόν έν’

Σην ξενιτει͜άν ερρώστεσα
και σα κρεβάτι͜α κείμαι
Εφτά γιατροί τερούνε με
κι όσον την μάνα μ’ ’κ’ είναι

Επήγα ση Καρτερής,
«φίλ’ με» είπεν «μη τερείς»
Ακόμαν έτον μικρέσσα
είπε με «καν’νάν μη λες α’!»

Νασάν εσάς, ψηλά ραχι͜ά,
πάντα χλωροφοράτε!
Δι͜αβαίν’νε χρόνι͜α και καιρούς
καμίαν ’κι γεράτε

Σία, Σία, Σία, Σία,
μικρεσίτ’σσα Αναστασία
Τη γην εσύ κατατρυπαίντς,
θα τρως τ’ εμά τα ψ̌ήα