Ας έμουν παλληκάρι δώδεκα χρονών

Προβολή Τραγουδιού

Τραγούδια του Πόντου | Ηχογραφήσεις του 1930 (Αρχείο Μέλπως Μερλιέ)

Ας έμουν παλληκάρι
δώδεκα χρονών
Ας είχα και την κάλη μ’
έξ’-εφτά χρονών

Ας είχα την σαΐτα μ’
κι αργυρόν τοξάρ’
Σον ουρανόν έβγαινα
τ’ άστρα ’τόξευα

Τους ήλ’ς και τους φεγγάρους
κι όλτς ετόξευα
Άμον τη ήλ’ τον κάστρον
κάστρον ’κ’ είδαμε

Χ̌ίλι͜οι μίλι͜οι τιτσ̌άροι
πολεμούν ατο
Ουδ’ επορούν κι ανοίγν’ ατο,
ουδέ αφήν’ ατο

-Ντό δί’τε με, ρωμάνες
και ρωμόπουλα;
Ντό δί’τε με, ρωμάνες
κι αν ανοίγ’ ατο;

-Δίγουμε δύο άσπρα¹
κι έναν άλογον
Κι έναν κάτ φορεσίας
κι αν ανοί͜εις ατο

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
ανοί͜εις	ανοίγεις
αφήν’	αφήνει
δίγουμε	δίνουμε
δί’τε	δίνετε
έμουν	ήμουν
έξ’	έξω ή ο αριθμός έξι
επορούν	μπορούν
ετόξευα	έριχνα βέλος (και πετύχαινα κπ, τον χτυπούσα)
ήλ’	ήλιου
ήλ’ς	ήλιους
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
κάλη	η αγαπητή σύζυγος, η σύζυγος
κάτ	επίπεδο, στρώση, σωρός	kat
όλτς	όλους
ουδ’	(ουδέ) ούτε
τοξάρ’	δοξάρι
’τόξευα	(ετόξευα) έριχνα βέλος (και πετύχαινα κπ, τον χτυπούσα)
φεγγάρους	φεγγάρια
φορεσίας	(γεν. εν.) φορεσιάς, (ονομ. πληθ.) φορεσιές

Σημειώσεις

¹ τα αργυρά νομίσματα