Αΐκον έν’ τ’ ιδίωμα μ’

Εγώ όντες πίνω και μεθώ
πάντα φαϊτόν’ κουίζω
Όλεν την νύχταν κλώσκουμαι,
τραγωδώ και σ̌υρίζω
Κι όθεν κορτσόπα -ν- έμορφα
εγώ -ν- όλια γνεφίζω

Αΐκον έν’ τ’ ιδίωμα μ’,
αΐκον έν’ η χτίση μ’
Ευτάω όλια τα έμορφα
και ρούζ’νε αποπίσ’ ι-μ’

Όλοι κατηγορούνε με
ντο τραγωδώ και πίνω
Τ’ εμόν το τέρτ’ αΐκον έν’,
καν’νάν ’κι κατακρίνω
Όσον ντο ζω θα τραγωδώ,
θα τρώγω και θα πίνω

Αΐκον έν’ τ’ ιδίωμα μ’,
αΐκον έν’ η χτίση μ’
Ευτάω όλια τα έμορφα
και ρούζ’νε αποπίσ’ ι-μ’

Εγώ όντες πίνω και μεθώ
τα τέρτι͜α μ’ ανασπάλλω
Όθεν παρέαν έμορφον
τα κέφι͜α τουν ευτάω
Όθεν κορτσόπα έμορφα
χατίρι͜α ’κι χαλάνω

Αΐκον έν’ τ’ ιδίωμα μ’,
αΐκον έν’ η χτίση μ’
Ευτάω όλια τα έμορφα
και ρούζ’νε αποπίσ’ ι-μ’