Σην ξενιτει͜άν ο ήλιον, μάνα μ’

Σην ξενιτει͜άν ο ήλιον, [μάνα μ’]
σην ξενιτει͜άν ’κι βασιλεύ’
Η μέρα ’κι τελείται εκεί, [μάνα μ’]
να κλώσ̌κεται το ψ̌όπο μ’ θέλ’

Τερώ την θάλασσαν βαθύν, [μάνα μ’]
η στράτα ’κ’ έχ̌’ τελειωμόν
Αροθυμίαν κι ο καημόν [μάνα μ’]
θα τρώνε το κορμίν τ’ εμόν

Σην ξενιτει͜άν η νύχτα, [μάνα μ’]
σην ξενιτείαν ’κι μερών’
Λύεται κι απολύεται [μάνα μ’]
η καρδία κι η ψ̌η τ’ εμόν