Πονώ και υποφέρω

Έναν κορίτσ’ εγάπεσα,
για τ’ ατέν ούλι͜α εδέκα
Έναν ψ̌όπον επέμ’νε με,
άλλο τιδέν ’κ’ εφέκα

(Κι) ατέ εγροίκ’σεν ντ’ έχω ’γώ
σ’ ατέν αδυναμίαν
Επάτεσεν τον όρκον ατ’ς,
εποίκε με απιστίαν

Επούλτσεν την αγάπην ατ’ς,
πονώ και υποφέρω
Εχάσα τα συλλογικά μ’
και ντό άκραν θα φέρω;

Ο κόσμον δύο άκρας έχ̌’,
έναν χαράν και λύπην
Εγώ εχάσα τη χαράν,
αναθεμά την τύχη μ’!