Τα κάλλι͜α σ’ να φωτάζ’νε

Σ’ ελάτ’ αφκά μη κάθεσαι
τ’ ελατοκλάδι͜α στάζ’νε
Σα μανουσ̌άκια απέσ’ πορπάτ’
τα κάλλια σ’ να φωτάζ’νε

Τρυγόνα μ’, ξανθοκέρασον,
χαμούφτα μ’ γινωμένον
Όλια τα πόρτας ανοιχτά,
τ’ εσόν έν’ κλειδωμένον

Έρθεν, πουλί μ’, ο χ̌ειμωγκόν,
φορείς, τσ̌ιλιά͜εις τα κάλλια σ’
Εμένα χουλέν’ μαναχόν
το ζεστόν η εγκάλια σ’