Πατέρα, δος με την ευχ̌ή σ’

Πατέρα, δος με την ευχ̌ή σ’
από σουμά σ’ θα φεύω
Έρθεν η ώρα σην ζωή μ’
την τύχη μ’ ν’ αραεύω

[Αχ!] Υιέ μ’, και πώς ετράνυνες
άμον κυπαρισσόπον;
Έρθεν η ώρα σ’ να ’παντρεύ’ς
να ’φτάς τ’ εσόν ’σπιτόπον

Πατέρα, την ισ̌κιάν τ’ εσόν
εγώ θα αραεύω
Σην θάλασσαν άμον παπόρ’
χωρίς εσέν πατεύω

[Αχ!] Αν ρού͜εις θα παραστέκω σε,
’κι αφήνω σε να χάσαι
Ο κύρ’ γουρπάν’ να ’ίνεται,
υιέ μ’, να εθυμάσαι

Πατέρα, συ εδέκες με
τ’ εσόν την δι͜αρμενείαν
Πώς θα πορεύω με τ’ ανθρώπ’ς;
για πέ͜ει με αλλομίαν

[Αχ!] Δεκάρα κανενός μη τρως,
σην ψ̌η σ’ μη βάλτς κακίαν!
Να βοηθάς τ’ ανήμπορους,
κακόν μ’ ευτάς καμίαν

Πατέρα, συ εδέκες με
τ’ εσόν την δι͜αρμενείαν
Πώς θα πορεύω με τ’ ανθρώπ’ς;
για πέ͜ει με αλλομίαν