Εγγόνι μ’

Σουμέλα Παναΐα μ’,
σ’ εγγόνι μ’ δίω ευχ̌ίας
Τσ̌ικάρι μ’ και νεφρό μ’, να ζεις
με υείαν κι ευλοΐας

Λελεύ’ σε ο πάππο σ’, γιαβρόπο μ’,
ζαντύνω με τα γέλ’τα σ’
Γουρπάν’ -τ- σ’ η γιάγια σ’, καρδόπο μ’,
να μη ελέπω δά̤κρυ͜α σ’

Ο κόσμον καθρεφτίεται,
χάταλο, απέσ’ σ’ ομμάτι͜α σ’
Εγγόνι μ’, δύο φοράς παιδί μ’,
μ’ αγγέλτς ’πάν’ σα κρεβάτα̤ σ’

Να ’ίνεται η μάνα σ’ και ο κύρ’ -τ- σ’
αποτενύ στουλάρι σ’
και να τρανύντς και να γεράς
μ’ εγγόνι͜α, ψ̌η μ’, σο γιάνι σ’