Παράδας ’κ’ εγαζάνεψα

Παράδες ’κ’ εγαζάνεψα,
ανάθεμα τα λίρας!
Τρυγόνι μ’, εροθύμεσα
το στύπον τη μαντζίρα σ’

Εκόντυνες το φιστάνι σ’
έναν χ̌ερέαν κι άλλο
Τα παλληκάρι͜α τη χωρί’
εσέγκες σ’ έναν σ’ άλλο

Δύο λόγια θα λέγω σε,
άκ’σον ατα καλά -ι
Το υψηλόν το τέρεμα σ’
θα ρού͜ει σε χαμελά -ι

Έλα τ’ αρνί μ’ -ν- ας ’ίνουμες
εμείς σ’ έναν μερέαν
Σ’ έναν τσ̌ατάλ’ καφούλ’ απάν’
χτίζομ’ έναν φωλέαν