Τσ’ εγάπ’ς εμουν τα άνθι͜α

Τ’ ομμάτι͜α ντο εράευα 
αλλού μέρος τερούνε, 
Τη καρδι͜άς ι-μ’ τα βάρσανα 
’κ’ επορούν να εγροικούνε 

Μίαν πα ας ερώταναν 
και για τ’ εμά τα πάθι͜α, 
Νά ’λεγα τ’ς πώς εσάπανε
τσ’ εγάπ’ς εμουν τα άνθι͜α 

Αν κλαίω ’κι ακουσ̌κεύκουμαι,
κόσμον ’κι θ’ αχπαράζω
Τα πόνι͜α ντο εχάρτσες με 
σην καρδι͜ά μ’ θα μονάζω

Όσον κι αν ετυρά̤νντσες με 
κι εποίκες με καμπόσα 
’κ’ έμευα πως το καρδόπο μ’
θα ταγιανίζ’ ατόσα