Ανάθεμά σε, έρωτα

Ανάθεμα σε, νε σεβντιά,
ντίλεον χρώμαν είσαι;
Κι αδαπέσ’ σο καρδόπο μου
σ’ οποίον κεσ̌έν κείσαι;

Ας ση σεβντιά ’κι ξέρετεν
άμον αψιμάτ’ βρούλαν
Σ’κούται και σαριλεύκεται
ση πεκιαρί’ ση γούλαν

Απάν’ σα ποδαρέας ι-σ’,
αρνί μ’, θα πάω χάμαι
Επάρ’ με σ’ εγκαλιόπο σου,
καλά σπίγγ’σον και κρά’ με