Ομάλ’ διπλό

Έλα -ν-, αρνί μ’/γιαβρί μ’, ας σα μακρά
ντ’ έσυρες εκανέθαν
Έλα -ν- ας χαίρουμαι κι εγώ
τα χρόνα̤ μ’ ετελέθαν

Εσέν όντες έχω σο νου μ’
τα νύχτας ’κι τελείνταν
Η ώρα χρόνος γίνεται,
τα δά̤κρα̤ μ’ ’κι κανείνταν

♫

Που αποθάν’ ’κι κλώσ̌κεται,
ο γέρον ’κι νεούται
Ση ξενιτά̤ν που αρρωσταίν’
αν κλώσ̌κεται λαρούται

Έλα -ν-, αρνί μ’, ας μακρά
έλα ας σην ξενιτεία
Έλα περ’μέν’ -τ- σε έναν ψ̌ην,
πονεμένον καρδίαν