Πόντος

Αροθυμώ και τραγωδώ,
αροθυμώ και κλαίγω
Αροθυμώ και τραγωδώ,
αροθυμώ και λέγω

♫

Ε! Μαύρα χρόνια και καιρούς
σα χώματα σ’, πατρίδα
Γλυκέα πόσα και πικρά
επέρασα και είδα

Αροθυμώ και τραγωδώ
τα πρώτα τα τραντάφυλλα,
τα πρώτα μανουσ̌άκια
Όντες ο κόσμον έμπαινεν
έμορφος σην καρδία μ’
κι ένας πόνος γλυκύς-γλυκύς,
η καμονή τ’ α͜ηγάπης
συνδαύλιζεν την ψ̌η μ’

♫

Αροθυμώ και τραγωδώ
τη γης την εμορφίαν
Π’ εγέννεσεν κι ετράνυνεν
τ’ εμέτερον το γένος

♫

Αροθυμώ και τραγωδώ
τη γης την εμορφίαν
Π’ εγέννεσεν κι ετράνυνεν
τ’ εμέτερον τ’ ανθρώπ’

Πη έπλασεν κι εκράτεσεν
αιώνας και αιώνας
το έμορφον το δυνατόν
το γένος των Ποντίων

♫

Έναν προς έναν τραγωδώ
τα υψηλά ραχ̌ία
Ετίμεσαν κι εδόξασαν
Ελλενικά καρδίας

♫

Η ρίζα εκεί των Κομνηνών,
των Ακριτών ο τόπον
τη Παναΐα Σουμελάς,
εκεί το μοναστήρι

Πρώτον σην πίστην, σην χαράν
σον πόνον τη πατρίδας
Έναν προς έναν τραγωδώ
ένδοξα πολιτεία

Την Τραπεζούντα, την Ορντού,
Σαμψούντα, Κερασούντα,
Σινώπη, Σούρμενα, Αργυρούπολη,
Τρίπολη και Ριζούντα
Όθεν τα φροντιστήρια, σχολεία κεντρικά
εφώταζαν τον κόσμον

♫

Αροθυμώ και τραγωδώ,
αροθυμώ και κλαίγω
Τα παλαιά, τ’ ατωριζ’νά
τα ιστορίας λέγω

♫

Πόντος, έν’ άστρον φωτεινόν
σ’ Ελλενικούς αιώνας
Αργοναυτών το όρωμαν
και τη Ακρίτα κάστρον
Πόντος, νύφε ακριβοθώρετος 
τη Πόντου τη Ευξείνου,
πυκνέσσα δείσα σα ραχ̌ι͜ά 
μάραντα φορτωμένα
Πόντος! Αγέρας παρχαρί’, 
θύμπιρου μυρωδία
τη λύρας γλυκολάλεμαν, 
νερόπα πάντα κρύα

♫

Εκεί η πρώτεσσα χαρά μ’, 
το υστερνό μ’ ο πόνος
Αροθυμώ και τραγωδώ, 
αροθυμώ και κλαίγω

♫

Κι έρθανε χρόνια δίσεκτα, 
καταραμένα χρόνια
Ο ουρανόν ελίβωσεν, 
ση γην ποτάμ’ το γαίμαν

♫

Και -ν- έρθανε χρόνα̤ δίσεκτα, 
[Όι, όι και δίσεκτα! Βάι, ν’ αηλί εμάς!]
καταραμένα χρόνα̤
[Όι! Βάι, ν’ αηλί εμάς/όι, όι, όι, όι]
Ο ουρανόν ελίβωσεν, 
[Όι, όι, ελίβωσεν! Βάι, ν’ αηλί εμάς!]
ση γην ποτάμ’ το γαίμαν
[Όι! Βάι, ν’ αηλί εμάς!/όι, όι, όι, όι]

♫

Κι εσ’κώθεν θρήνος θάνατος, 
πέραν περού σον Πόντον
Ξαν κρούγ’νε οι Αγαρηνοί 
και καίγ’νε και ρημάζ’νε
Ο βίον χάται γενεών, 
ο κόσμον ξεριζούται
κι ένας λαός πορεύκεται 
σ’ Αδάμ την εξορίαν

♫

Κι εσ’κώθεν θρήνος θάνατος, 
[Όι, όι και θάνατος! Βάι, ν’ αηλί εμάς!]
πέραν περού σον Πόντον
[Όι! Βάι ν’ αηλί εμάς!/όι, όι, όι, όι]
Ο βίον χάται γενεών, 
[Όι, όι και γενεών! Βάι, ν’ αηλί εμάς!]
ο κόσμον ξεριζούται
[Όι! Βάι ν’ αηλί εμάς!/όι, όι, όι, όι]

♫

Αποτελειών’νε σο γιαλόν 
το έργον των Αγαρηνών,
οι Φραγκολεβαντίνοι
και ’κ’ εγροικάς ο άκλερον 
ποίος τ’ εσόν έν’ ο εχθρός
και ποίος έν’ ο φίλος

♫

Και ξάν, πουλί μ’, ας σην αρχήν 
χτίζομε το γεφύριν
Σα μαύρα τα χαλάσματα
άνθα̤ και μανουσ̌άκια

♫

Και σην Ελλάδαν έρθαμεν, 
ρίζα μουν προαιώνιον,
πατρίδα τη πατρίδας
Και ξαν, πουλί μ’, ας σην αρχήν 
χτίζομεν το γεφύριν
Σα μαύρα τα χαλάσματα
άνθι͜α και μανουσ̌άκια

Την γην κατατρυπαίνομεν 
μ’ αλέτριν και χορόν
Τον ήλον ξαν σα χ̌έρι͜α μουν 
αγαπεμέν’ κρατούμε -ν
Και μ’ έναν στόμαν έναν ψ̌ην
και νουν βροντολαλούμε -ν
Πόντος, έν’ άστρον φωτεινόν 
οψέ, οσήμερον και πάντα
Πόντος, έν’ άστρον φωτεινόν 
οψέ, οσήμερον και πάντα
  
♫

Οσήμερον σο πανοΰρ’
αροθυμώ και κλαίγω
«Πόντος, έν’ άστρον φωτεινόν!»
αροθυμώ και λέγω

Θα έρχουμαι, θα έρχουμαι,
η ξενιτει͜ά ’κι σ’κών’ με
Η αροθυμία σ’, ρίζα μ’ Κρώμ’,
εμένα πώς θα τρώ͜ει με