Νοσταλγικά δίστιχα

Τραπεζούντα χ̌ιλέμορφος
και τ’ εμόν η πατρίδα
Πολλά χρόνι͜α εδέβανε
εσέναν ας σου ’κ’ είδα

Μίαν κι άλλο ας έλεπα,
Σαντά μ’, τ’ εσά τ’ αλάτι͜α
Κι ας σο νερό σ’ ας έπινα
κι επαίρ’να εγώ μουράτι͜α

Ίμερα μ’, είδα σ’ όρωμα μ’,
ελάσκουμ’ σα γιαζία σ’
Πώς θ’ αποθάνω σα μακρά
με την αροθυμία σ’;

Τη Ματσούκας τα ραχ̌ι͜ά
πασ̌κείμ’ ντο είναι χώρας
Εκεί είναι κρύα νερά
και σερίνι͜α εβόρας

Ση Βατουμί’, ση Σοχουμί’
τα ψηλά τα ραχ̌ία
Εκεί που έχ’νε συγγενούς
σύρ’νε αροθυμία

Γαράσαρη, Κιμισ̌χανά,
Μούζενα και Λερία
Νασάν εκείνον που θα ζει
κι ελέπ’ σας αλλομίαν

Καμίαν ’κι ανασπάλκουνταν
η Πάφρα κι η Σαμψούντα
Κοτύωρα και Πουλαντζ̌άκ’,
το τσ̌όλ’ η Κερασούντα

Να έμ’ πουλίν κι επέτανα
κι ελέπ’να αλλομίαν
τη Ζύγαναν και το Γουλάτ’
και όλα/ούλι͜α τα ραχ̌ία

Όφιν, Σταυρίν και Πλάτανα,
τα Σούρμενα κι η Τόνια
Τα τραγωδίας για τ’ εσάς
εγένταν μοιρολόγια

Πολλά χρόνι͜α εδέβανε
και πολλά καλοκαίρι͜α
κι ο Πόντον ας σο νου μ’ ’κ’ εβγαίν’
με τ’ αγιασμένα μέρι͜α